Zakon Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji jest częścią wielkiej rodziny franciszkańskiej, sięgającej swymi korzeniami Św. Franciszka z Asyżu (1182-1226).
Franciszek, syn bogatego kupca, Piotra Bernardone, w młodości prowadził swobodne życie sławnego w swoim rodzinnym mieście śpiewaka. Przemiana nastąpiła po tajemniczej chorobie, która zmusiła go do powrotu z wojny z Peruggią. Rozdał wówczas swoje bogactwo ubogim i zaczął żyć w zupełnym ubóstwie, pielęgnując trędowatych. Otrzymawszy od Chrystusa w kościółku San Damiano polecenie naprawy walącego się kościoła, zaczyna odbudowę tej świątyni, a następnie kilku sąsiednich. Z czasem jednak odkrywa, że Jezusowi chodziło o duchową odbudowę Kościoła, który w tym czasie przeżywa kryzys. Do Franciszka dołączyli jego przyjaciele, którzy tak jak on, chcieli radykalnie naśladować Chrystusa ubogiego. Tak w wielkim skrócie można przedstawić początek Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów.
Taki radykalizm życia Ewangelią zachwycił młodą szlachciankę Klarę di Ofreduccio (1193-1253). Zapragnęła iść w ślady Franciszka. Uciekła więc z domu w nocy w Niedzielę Palmową i poddała się jego kierownictwu. Szybko dołączyły do niej inne dziewczęta (jako pierwsza jej rodzona siostra). Zamieszkały przy kościele św. Damiana, tworząc nową wspólnotę najpierw nazywanych Ubogimi Paniami, później Drugim Zakonem, w końcu Zakonem św. Klary lub Klaryskami.
Franciszek, za natchnieniem Ducha Pańskiego, wybrał dla siebie i swoich braci drogę modlitwy i głoszenia Dobrej Nowiny. Ten sam Duch wskazał Klarze i jej siostrom życie w ukryciu poświęcone całkowicie modlitwie.
Wiadomości „z pierwszej ręki” o życiu obojga tych świętych znaleźć można we „Wczesnych źródłach franciszkańskich”